STRIK (JE)ZELFKen je die situaties waarin je gesprekspartner invult voor jou? Ik vergelijk het met iemand die ongevraagd de veters van mijn schoenen wil strikken.Diegene hoort niet wat ik vraag, hoe duidelijk ik ook communiceer. Vanuit hun perspectief proberen ze me te helpen. Verwachten er een ‘dank je wel’ voor terug.Terwijl ik niet eens schoenen met veters draag….Ik begrijp deze gesprekken niet. We hebben allebei veters leren strikken, voor verschillende soorten schoenen. Zijn daar ook beide ontzettend goed in. Hoe zou het zijn als we deze krachten bij elkaar optellen?Dan kunnen we het pad echt samen bewandelen, ieder stevig in diens eigen stevig gestrikte schoenen. Of in mijn geval, laarzen.

HAPPY FAMILYAfgelopen dagen waren Maart en ik met onze eigen jongens, Marieke en de kleinkinderen in Centerparcs.Voordat we pleegouders werden, gingen we ieder jaar met de boys.Nu met hen als volwassenen en 2 kleinkinderen.Puur genieten, loslaten en achterover leunen.

Collin | KringloopWekelijks kun je mij vinden in een kringloopwinkel. Het struinen, kijken, voelen; ik vind het heerlijk. Het is iedere keer een mini avontuur.Bijna altijd vind ik een of andere schat, iets unieks voor een spotgoedkope prijs. Als je in mijn woonruimte op zolder het woord kringloop roept, springt minimaal driekwart van de spullen omhoog.Als mensen aan mij vragen: “wat gaaf, waar heb je dat vandaan?”, vertel ik ze in geuren en kleuren het avontuur wat eraan vooraf ging.Waar ga jij graag op avontuur?

K3Alle vier de meiden in ons huis zijn fan – in hoofdletters!Dag in dag uit luisteren, zingen, en/of neuriën ze K3 liedjes.Afgelopen weekend gingen Collin en ik met hen naar één van de concerten.Ik zag het als eentje in de categorie ‘take one for the team’ - die drukte, de hysterische vibe en die liedjes die dagenlang door mijn hoofd blijven spelen.Het was een fantastisch! Een ervaring; voor ons allemaal.Maximaal genieten van de meisjes in hun eigen K3 outfit (in mijn maat was het jurkje helaas niet te vinden). En van Collin, hun broer die net zo hard meedeed.

(ZELF)COMPASSIECompassie kan ik oneindig voelen en geven, aan bijna iedereen. Want wanneer IK het nodig heb van mij, lijkt die bron wel opgedroogd.Ik doe mezelf daarin te kort en ik weet het.En toch….ga ik niet op de rem staan maar druk het gaspedaal dwars door de bodemplaat heen. Het moment dat ik het besef, kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan.Dat doe ik natuurlijk niet, want dan moet ik die compassie voor mezelf weer terug zien te vinden 😅.Herkenbaar?!

Hele blije (o)ma hier!In oktober zijn we weer compleet. Dylan, Marieke en de jongens komen voor vijf weken naar Nederland. Wekenlang knuffelen, verwennen, gezelligheid en meedoen. Ik kijk er ZO enorm naar uit!Oma's aan de top 💃

Eva is back in townSinds Eva bij ons in dienst is, is ze mijn rechter- EN vaak ook mijn linkerhand op vele vlakken. Afgelopen weken was ze op haar – welverdiende en meer dan gegunde – vakantie.Ik vroeg me af HOE we iedere dag moesten draaien zonder haar. Het maakt me nog bewuster van het feit dat het aannemen van Eva een gouden beslissing is.Zij brengt de Stal zo veel. Als mens en als professional.Vandaag is haar eerste werkdag weer, dat vieren we natuurlijk met taart.Welkom thuis in De Stal lieve Eva. We hebben je gemist!

AGENDALOOSTijdens mijn coaching gesprekken van vorig jaar, werd ik me ervan bewust dat ik in de basis zoekende was naar meer evenwicht. Naar het houvast wat we de kinderen bieden aan structuur, duidelijk en grenzen.Begin dit jaar ben ik een commitment met mezelf aangegaan door een ideale weekindeling te schetsen waarin alles paste. De nodige afspraken, werkzaamheden en activiteiten voor alle gezinsleden EN die van Maart en mijzelf.De planning die hieruit ontstaan is, is een combinatie van vaste dagen voor vaste werkzaamheden, het combineren van taken die bij elkaar horen en vaste dagen waarop niets gepland wordt. Het werkt als een malle, voor iedereen.Hoe? Scherp mogen blijven, duidelijke grenzen stellen en communiceren. Of met twee voeten op het kleed, of met twee voeten ernaast.De ruimte die het mij geeft, is goud waard. Mijn tijd is nu grotendeels – uitzonderingen daargelaten - ingepland en afgestemd op hoe het ons het meest dient.Tijd is relatief, het is er in overvloed en glipt razendsnel tussen je vingers door. Ook het jouwe is kostbaar.

2 PETTENEen gezinshuis is geen baan van 9 tot 17 uur waarna je de deur achter je dicht trekt en op de bank neer kunt ploffen. We zijn altijd, iedere dag zowel mens als professional. Daar ben ik me zo scherp van bewust, dat ik me soms afvraag: wanneer ben ik wie?Nog zo’n mooie vraag die me bezighoudt: wat kenmerkt een professional?We werken dagelijks samen met tal van professionals. Als gezinshuisouders worden we continue gewogen, gekeurd en bekeken. En dat is ook goed, wij zorgen voor iemand anders rijkste bezit.Haast nooit klapt er iemand uit zijn of haar hoekje; geen teken van bijvoorbeeld frustratie of boosheid. De keren dat er emoties vrijkwamen, volgde er een burn-out of werd de functie neergelegd.Ik streef in alles naar het hoogste niveau van beide rollen. Voor mij betekent dat, dat ik rustig blijf, met niet op laat naaien of in een hoekje laat drukken en op het juiste moment de goede woorden en methodieken in het gesprek breng.Ik heb het losgelaten; het doet er niet toe. Wat er wel toe doet, is dat ik er in ieder contact en situatie voor kies om beide petten te dragen.Als totale Lobat: de mens en de professional.

ESSENTIEVandaag waren Ben van der Plas en Geesje Haasnoot van de ChristenUnie bij ons in De Stal met als doel om met elkaar te onderzoeken wat er in de gemeente verandert kan worden.Het werd een gesprek van hart tot hart met onderwerpen als: wie zijn Maart en Lobat, wat houdt het leiden van een gezinshuis precies in en heb je wellicht iets van ons nodig?In de loop van ons gesprek vatte Ben de essentie samen in een zin: jullie proberen jezelf constant overbodig te maken, terwijl je weet dat het nooit zal lukken.Je eigen kinderen voedt je op en begeleid je naar zelfstandigheid, totdat ze uitvliegen. Sommige gezinshuiskinderen zal dat nooit lukken.De problematiek en trauma’s die zij met zich me dragen, is niet te fiksen, hun leven lang niet. Er is geen sprake van ‘stuk of wat jaren in huis met zorg en therapie en dan komt het allemaal wel goed’.Is het dan vechten tegen de bierkaai? Nee! Voor ons heeft alle ellende nooit het laatste woord. We reiken hen alles aan om zo stevig als voor hen mogelijk is de maatschappij in te gaan. Nu bij ons en later zullen ze altijd alle hulp en steun nodig hebben.Van professionele zorgverleners tot aan de buren - iedereen.

Voogden, veranderingen & VigereAlle kinderen in ons gezinshuis hebben hun eigen voogd. Een aantal kinderen hebben al jaren dezelfde; het komt ook voor dat ze nog sneller wisselen dan de seizoenen.Verandering van voogden betekent dat we weer blanco beginnen. Zij kennen ons niet, weten niet wat er speelt of heeft gespeelt. Dat kost tijd en die ruimte is er vaak niet.Die verandering op zichzelf heeft invloed op alle betrokken partijen. Wanneer de wisseling plaatsvindt in een periode waarin een van de kinderen escaleert, moeten alle zeilen bijgezet worden om de commotie zo klein en kort mogelijk te houden en met elkaar te handelen in het belang van het kind.Afgelopen zomer zaten we hier middenin met elkaar. En met Vigere – de organisatie die ons altijd en direct stabiliteit biedt. Wat er ook gebeurt, ze weten precies hoe en wat er nodig is én handelen gelijk. Ze ZIJN er.It takes a village to raise a child!

Eva | HarmonieSoms sta ik er enorm versteld van hoe harmonieus de kinderen in De Stal met elkaar omgaan.Ik kan begrijpen dat 8 kinderen, ieder met zijn / haar eigen en andere achtergrond, normen en waarden, strubbelingen kunnen veroorzaken in de omgang.Op de een of andere manier is dat in de Stal nooit een issue. Ze gunnen elkaar alles, tonen interesse en medeleven in de anderen en helpen graag. Het blijft bijzonder om dit te zien; ze doen het allemaal, van groot tot klein. Zowel binnen als buitenshuis.Vorige week haalde ik een van de kinderen van school. Er skeelerde een jongetje voorbij die met zijn skeeler achter een tegel bleef hangen en viel. De kinderen en ook volwassenen om hem heen moesten lachen. Ons kind liep naar het jongetje toe, hielp hem overeind en vroeg: gaat het?Dat vond ik zo mooi. Het laat me zien dat lief zijn voor een ander niks kost.