De kinderen hebben wij niet onder onze vleugels genomen omdat we ze zielig vinden of omdat we vinden dat ze een opvoeding nodig hebben.
We houden van ze, van het hele kind. Hun eigen ouders, de belangrijkste personen in hun leven waren niet in staat om ze te geven wat ze nodig hadden. Ik wil graag dat je deze zin leest zoals ik hem voel: als kale constatering. Zonder oordeel of wijzende vinger.
De kinderen vragen zich af hoe het kan dat ik als ‘vreemde’ vrouw van hen kan houden. Het is niet iets wat ze zomaar aannemen. Het heeft alles te maken met veiligheid en vertrouwen. En ook de veiligheid vinden om te mogen en kunnen vertrouwen.
Het gaat stap voor stap, dag voor dag en moment voor moment.
Ik help ze door ze mee terug te nemen naar hun momenten. Vraag ze letterlijk: op welke momenten voelde jij dat ik te vertrouwen was voor jou? Dat is een ronde situatie, met een begin en een einde. Het zijn allemaal ankertjes; al die momenten groot en klein. Ik vraag ze om die vast te pakken en daarop te gaan staan. Iedere keer weer.
Vanuit die positie waarin zij weten: dit heeft ze me gegeven, hier is ze te vertrouwen – help ik ze verdere stapjes nemen.
Dit is de rode draad in alle dagen en jaren dat ze bij ons wonen. Ervoor zorgen dat zij horen, zien en voelen dat er iemand naast ze + achter ze + voor ze staat. Iemand die hem of haar beschermt, corrigeert, stuurt en vasthoudt. Wat ze ook doen.
Dat is wat zij nodig hebben, wat ieder kind nodig heeft.
Reactie plaatsen
Reacties