Ieder uit huis geplaatst kind heeft een bezoekregeling met zijn of haar ouder(s), behalve degene waarbij de ouders helemaal niet meer in beeld zijn. Ik wil daarin investeren, wij als gezinshuisouders zullen, kunnen en willen nooit de plek innemen van de biologische ouders.
In sommige gevallen is het onhaalbaar. Zoals wanneer hij of zij met gegronde reden(en) aangeeft niet te willen, tot huilen en kotsen aan toe. In die gevallen zien wij ook dat een bezoekregeling tegenwerkt in de ontwikkeling.
Die situaties zijn zo krom als een hoepel; voor ons en voor het betreffende kind. We leren ze voor zichzelf opkomen. Als ze dat doen op dit vlak dan knallen we daar dwars doorheen.
Waar is de plek van het kind in dit verhaal? Diens stem, diens mening, diens gevoel?
Onlangs gaf een van de kinderen aan: waarom wordt er niet naar mij geluisterd? Ik moet dus alles doen wat een ander zegt?
Vind dan maar een antwoord……
Reactie plaatsen
Reacties