Zelfs al geef je als ouder - in welke vorm (pleegouder, stiefouder, adoptieouder, gezinshuisouder) dan ook – alles wat je te geven hebt, er blijft altijd een stukje over waar wij geen invloed op hebben.Voorbij alles wat je kunt bieden aan rust, reinheid, therapie, betrouwbaarheid etc, heb je te maken met het stukje eigen keuze van ieder kind. Dat kleine stukje is van hem of haar alleen.Daar hebben wij geen invloed op als ouders en dat kan ontzettend moeilijk, frustrerend en machteloos voelen.Die situaties en alles wat dat met zich meebrengt, daarin hebben wij – jij + ik – steun nodig. Steun in de vorm van jouw mensen die je vertellen dat je het goed doet. Dat je mag falen en dat je opnieuw mag beginnen. Iedere keer weer.#ittakesavillagetoraiseachild

Ik heb ADHD dus dat betekent dat ik heel druk ben. Van buiten maar ook in mijn hoofd.Al van kleins af aan leerde mijn moeder mij, dat ik het positief moest bekijken want er zijn ook veel positieve punten aan ADHD. Ik kreeg van mensen wel vaak te horen dat ik ‘te’ druk was en dat ze snel moe waren door mij. Dat maakte mij onzeker. Nu zie ik het als mijn talent dat ik de kids in de stal enthousiast maak om de kleinste dingen.Denk niet in beperkingen maar denk in GOUD.#omdenken

Als anderen jouw gedachtegang niet bij kunnen houden ...Betekent dit niet dat jij langzamer moet gaan,Het betekent dat anderen mee moeten schakelen.*quote van @margrietvandijk.nl & Lobat*[afbeeldingen uit boekje Cattitude]

Keer op keer ervaren wij hoe cruciaal hulpverlening is. Hoe onmisbaar degene zijn die ons zien, die ons begrijpen. Die meedenken, voor ons durven te gaan staan wanneer we voor enorme beslissingen staan, zoals keuzes maken op het gebied van terugplaatsing.Idealiter is het uitgangspunt altijd dat je met elkaar tot een keuze komt die helpend is voor het kind. Vanuit een gezinshuis is er niet veel keuze meer; het kind gaat of naar een groep of begeleid wonen. Die twee mogelijkheden zijn voor sommige kinderen helemaal niet goed.Dan komt het aan op hulpverleners die voorbij het systeem kunnen en durven te denken en handelen. Zij die de stok in het hoenderhok gooien wanneer dat de juiste optie blijkt voor het kind. We hebben regelmatig ervaren dat behandelaars niet in staat zijn om af te dalen naar ons level.Om voorbij hun expertise te kunnen zien dat wij als gezinsouders onze unieke expertise hebben en 24 uur per dag met de kinderen bezig zijn. Dat we dit bij elkaar op mogen tellen en van daaruit een nieuw perspectief vormen – nog steeds met het meest helpende belang voor het kind voorop.Wij zijn gezegend met kneiter goede behandelaars. Zij kennen ons, zij lezen ons EN zij hebben dit lef. Daardoor kan ik mijn kracht én mijn kwetsbaarheid laten zien. En daardoor kunnen we samen voor ieder kind de meest lastige EN voor hem of haar beste keuze maken.

De twee weken dat Maart bij Dylan, Marieke en de jongens in Afrika op vakantie was, waren geweldig.En intens. En een uitputtingsslag.Dacht Maart vooraf een relaxte vakantie te houden bij hen; daar was geen tijd voor. Vol enthousiasme was er een compleet programma opgesteld. Een safaritocht, bezoeken aan het restaurant, een cursus lederen portemonnees maken, kwekerijen bezoeken, vader & zoon quality time….‘s Morgens bij het opstaan werd hij verwend met koffie en chocola – en Eli en Jesaja die opa er graag aan herinnerden dat er wél gedeeld wordt. Daarna sleepten ze Maart van hot naar her en stelden hem ondertussen aan iedereen voor. Maart schudde zo’n honderd mensen de hand en wist zich eenmaal thuis nog 3 namen daarvan te herinneren.Zo nu en dan wist hij te ontsnappen naar de schommelstoel buiten om daar even tot zichzelf te komen. Als je Maart kent, dan weet je: Maart houdt van rust. Mak an!Maart heeft ultiem genoten van alle liefde, aandacht en waardering.EN het is een feest om weer thuis te zijn.Nu die rust nog ergens zien te vinden…..😜🤣

De afgelopen weken waren druk en hectisch in De Stal. Overleggen, kijken, observeren, administratie. En dat herhaalde zich dagelijks, soms wel meerdere keren.Het zijn soms dagen waarin je zo veel aan het praten en overleggen bent, dat als je thuis komt, je niet meer aan praten moet denken. Het enige wat ik dan nog wil, is op de bank ploffen en stom naar een serie staren. Voor mij een heerlijke manier om mijn hoofd leeg te maken. Als het een langere periode hectisch is - in de Stal en in mijn hoofd - waken we er met elkaar voor dat we niet overlopen en verdwalen in alle aspecten.Vorige week dinsdagavond kwam ik thuis na zo’n dag en kreeg ik een appje van Lobat. "Morgen gaan we lekker lunchen, even geen computer en geen afspraken." Hoe lekker is het om zo’n werkgever te hebben die hierin vooruitkijkt en ziet dat we het allemaal even nodig hadden om quality-time met elkaar te hebben.We hebben gelachen, geproost en genoten van deze middag. Om vervolgens uiteraard weer met goede moed en energie de volgende dag verder te gaan waar we waren gebleven.Kortom; het zijn soms drukke en hectische dagen, maar er is ook zeker ruimte voor ontspanning en quality time. Hoe heerlijk is het om op zo’n plek te mogen werken!

Afgelopen weken hadden we binnen ons gezinshuis de volledige focus op de bouwstenen inleven en respect.Voor ons vormen deze het fundament in ieders leven. Wanneer kinderen geen respect hebben voor zichzelf en/of anderen, dan moet je ze dat leren. Zodat welke verbinding ze ook willen creëren of aangaan, dit altijd gebeurt vanuit een bodem van respect.HOE kun je dit doen?Door zelf stabiel en standvastig te zijn. En daarbij geen liefde te verwachten. Jij geeft liefde en jij incasseert. In iedere situatie geef je terug dat respect het fundament is en dat dat is wat jij van hen wilt. Hierbij geef je duidelijke kaders en grenzen. Die hele riedel draai je keer op keer op keer. #dekrachtvanherhalingJe bent geen robot en dat hoeft ook niet. Wel ga je steeds weer terug naar het fundament van respect. Wanneer jij dit blijft doen, is de keuze aan de ander. Gaat hij of zij mee? Of niet?

Mijn vriendschappen ervaar ik er als ontzettend kostbaar. Ik ga er bewust zuinig mee om.Vriendschap betekent voor mij dat je de ander op waarde schat, zijn of haar volledige waarde. Dat we meebewegen in elkaars worstelingen, groei, overwinningen, lessen en teleurstellingen.Door de jaren heen leerde ik dat echt meebewegen met elkaar betekent dat je niet altijd iets kunt doen voor de ander. Ik mocht voorbij de drang om te redden en te fiksen. Er staan is genoeg en dat is niet altijd makkelijk.Vind de kracht om er te zijn voor de mensen die in jouw hart zitten. Jij als vriend, vriendin, ouder, pleegouder, adoptieouder, gezinshuisouder – iedereen.Laat hen van jou zien, horen en voelen: ik ga niet aan de kant. Ik ben er in wat jij nodig hebt.Soms sta je ernaast.Soms sta je ervoor.Ten alle tijden sta je erbij.

Regelmatig stellen mensen mij de vraag waarom ik nog thuis bij mijn ouders woon?Ik ben 23 jaar en woon inderdaad nog thuis.Waarom weet ik eigenlijk niet – of naja dat weet ik wel. Ik heb niet voldoende geld en daarnaast heb ik het thuis super goed. Dat besef ik me heel goed en daar ben ik dankbaar voor. Ik weet dat vele mensen het niet goed hebben thuis.Natuurlijk wil ik vaak het huis ff uit omdat er heel veel drukte is, maar soms blijf ik juist thuis omdat ik de drukte zo fijn vind. Dus ik blijf voorlopig nog wel even hier thuis wonen. Vind mijn moeder denk ik stiekem helemaal niet erg 😜.

Daar zouden mijn ogen als eerste naar zoeken op deze foto – en vinden! Ik zou de foto gelijk verwijderen, Niet alleen zie ik een onderkin, mijn haar zit ook vreselijk.Die onzekerheid van ons vrouwen, om doodmoe (en verdrietig) van de worden… Doe ik het goed genoeg? Voor iedereen?Doe jij of ik het altijd goed of perfect?Nee! En dat mag.Belangrijker is om te weten dat de intentie perfect is.Naar jezelf, naar anderen en van anderen naar jou. Durf verder te kijken dan wat je in eerste instantie ziet. Vraag je af: hoe bedoelt ze dit?Daarmee krijg je een groter, mooier en completer plaatje. Als ik dat bij deze foto van mijzelf toepas zie ik een opgewekte, vrolijke en blije ik.Wauw!Ik ben gelukkig.

Stichting Ouders voor Ouders is een stichting voor en door ouders van een zorgenkind. Zij hebben als belangrijkste doel het creëren van ontmoetingsplekken door heel Nederland.Wij mochten bijdragen aan het magazine van november 2022 wat ik hier vol trots met je wil delen. #ittakesavillagetoraiseachild - om dit mooie werk te kunnen doen en blijven doen, kunnen we niet zonder ons netwerk.De mensen om ons heen bij wie we af en toe mogen uithuilen of klagen en die ons een schouderklopje geven. Dat is wat ons grote gezin en onszelf groter maakt.Dank je wel @stichtingoudersvoorouders voor alles wat jullie bijdragen aan ont-zorgen en ont-moeten.

Na twee jaar bij ons in de Stal, woont S. sinds eind vorig jaar weer bij haar moeder. Ze werd bij ons geplaatst vanuit een perspectief biedende plaatsing wat betekent dat de mogelijkheid er is om voor altijd te blijven.Sommige kinderen blijven tot hun volwassenheid en verder in het gezinshuis. Voor hen is terugplaatsing niet goed en/of niet gezond. Het gezinshuis mag hun nest en huis en thuis en landingsbaan worden en blijven.Vanaf het begin dat we S. in ons gezin op mochten nemen, heeft mijn onderbuik aangegeven ‘jij hoort bij je moeder’. De beslissing om haar in een gezinshuis te plaatsen was voor hen niet de allerbeste route. Zij en haar moeder hadden hulp nodig. Hulp in en aan huis – alles wat voorradig is.Niemand heeft het perfecte handboek voor het opvoeden van kinderen. Ook ik niet. Deze situatie bracht me in worsteling met mijzelf, mijn manier van opvoeden. Ik voed de kinderen zo op, een ander doet dat niet. Dat maakt het niet fout – het is anders. De handelswijze van iedere ouder is anders.Regelmatig hebben we via FaceTime contact met S. en haar moeder. We zien en horen dat het goed gaat, met allebei.Ze is thuis.