Dit boek met verhalen van kinderpsychiaters is er een om in etappes te lezen. Bruce Perry is kinderpsychiater en helpt dagelijks getraumatiseerde kinderen. Bevlogen en met compassie vertelt hij over kinderen uit zijn praktijk en geeft inzicht in wat er precies gebeurt in de hersenen gebeurt als een kind al vroeg in het leven wordt blootgesteld aan traumatische ervaringen.
De rode draad is en blijft voor mij ook nu weer of ieder kind en mens, jij – ik – wij! er mogen zijn met alles van ons. Gezien worden in de meest ruime en liefdevolle zin van het woord.
Om trauma’s te verwerken heb je een hele community nodig, de buurvrouw, de tandarts, de buschauffeur, de gymleraar, je klasgenoten en ga zo maar door. Hoe gaan zij met je om? Hoe word je gezien? Mag je er zijn met al je problematiek? Wordt er gevraagd wat je nodig hebt in plaats van wat je is overkomen?
Door dit boek ben ik milder geworden in mijn mening over het gebruik van verdovende middelen. Ik ging ervan uit dat je altijd zelf een keuze hebt om ze wel of niet te gebruiken.
Nu zie ik dat vele mensen bizarre dingen meegemaakt hebben en zo getraumatiseerd kunnen zijn dat er een heel leven voor nodig is om te herstellen.
De realiteit is TE erg voor hen, ze zouden eraan kapot gaan wanneer dat hardop gezegd of aangekeken wordt.
Ik voel ook hoop. De hoop dat wij als mens die community vormen en ertoe bijdragen om iemand te helpen helen. Therapie en EMDR-sessies alleen is niet genoeg, het is het hele pakket.
Wij hebben een taak.
Wij allemaal....
Reactie plaatsen
Reacties